علی عبیری
فرودگاه امام خمینی، به‌عنوان بزرگترین و معروف‌ترین فرودگاه ایران، روزانه پذیرای مسافران بسیاری است که برای ورود و خروج از ایران، از آن استفاده می‌کنند.
واقعیت این است که فرودگاه بین‌المللی امام خمینی، مشکلات اساسی دارد که به هیچ وجه شایسته کشور بزرگ و زیبایی مثل ایران نیست؛ بنابراین نوشتاری واقع‌بینانه درباره آن باید تا حد زیادی به برشمردن این اشکالات بپردازد تا مورد توجه مسئولان قرار گرفته و اصلاح شوند. امیدواریم مدیران فرودگاه امام، این انتقادات را به سیاه‌نمایی تعبیر نکرده و درصدد اصلاح آن برآیند.
نقاله‌های انتقال بار
در فرودگاه امام، تنها دو نقاله حمل چمدان مسافران وجود دارد.
شاید با حجم بسیار کم پروازهای خارجی به مقصد ایران و از مبدا ایران، تعداد مناسبی باشد. اما این نقاله‌ها بسیار فرسوده و کهنه هستند.
سرویس بهداشتی
تعداد کم توالت‌ها، استفاده بیش از حد از آب برای نظافت آن‌ها، کیفیت پایین ساخت‌شان و نحوه لباس پوشیدن مسئولان نظافت به طور کلی سرویس بهداشتی فرودگاه را جایی نامطلوب می‌کند. تعداد زیادی از مسافران با ورود به توالت‌ها، ترجیح می دهند از آن‌ها استفاده نکنند. دستمال در سرویس بهداشتی فرودگاه گه‌گاه به صورت برگه برگه با دست به مسافران تحویل داده می‌شود . اصرار بیش از حد در استفاده از مواد و تجهیزات ایرانی بدون توجه به کیفیت آن‌ها سبب شده که شیرآلات و توالت‌های فرنگی که مورد استفاده گردشگران خارجی است بسیار نامطبوع باشند.طراحی توالت‌های فرنگی داخل ایران به گونه‌ای است که آب داخل آن‌ها به‌راحتی به بیرون می‌پاشد. این مشکل طراحی از آن‌جا ناشی می‌شود که طراحی آن ها بهینه نشده است.
اینترنت فرودگاه امام، ماموریتی غیرممکن!
اینترنت رایگان در فرودگاه، یکی از اساسی‌ترین نیازهای مسافران است.
مسافران برای هتل محل اقامت، چک کردن مسیرهای حمل و نقل عمومی و … به اینترنت نیاز دارند .
اما اتصال به اینترنت فرودگاه امام گاهی به ماموریتی غیرممکن تبدیل می شود که تنها مایه شرمساری است.
دلایل امنیتی برای درخواست شماره موبایل شخص برای اتصال با اینترنت قابل درک است، اما اگر مسافر سیم کارت ایرانی داشته باشد که دیگر زحمت اتصال به اینترنت فرودگاه را متحمل نمی‌شود. در کشوری که هیچ کارت اعتباری بین‌المللی رایج نیست، می‌توان از شماره گذرنامه، نام و نام خانوادگی مسافر برای تشخیص هویت او استفاده کرد و این نیاز پایه‌ای او را برآورده و سفر را برای او آسان می‌کند.
سیم کارت
خرید سیم کارت در فرودگاه امام فرآیندی بسیار وقت‌گیر است.
تنها دو اپراتور در فرودگاه امام سیم کارت عرضه می‌کنند .
در هر باجه تنها یک فروشنده کار می‌کند و این بدین معنی است که صف خرید می‌تواند طولانی شود.
ممکن است مسافر به خاطر همین صف طولانی، به مترو نرسد. علاوه بر آن، در بسیاری از موارد دستگاه کارت‌خوان این باجه ها کار نمی‌کند.
مسافر می‌باید برای پرداخت در صف دستگاه خودپرداز هم وقت تلف کند.
صرافی
مشکل تبدیل ارز در فرودگاه امام نمود بیشتری دارد.
پرسنل تنها صرافی فرودگاه نه‌تنها برای برخورد مناسب با مشتری و خدمات‌رسانی به مشتری آموزش‌های لازم را ندیده‌اند.
اینجانب در سه سفر متفاوت اخیرم به ایران نتوانستم بیش از صد دلار پول تبدیل کنم.
اگر ورود گردشگر به کشور ارز آور است، باید دست کم امکان منطقی تبدیل پول گردشگر هم مهیا باشد.
محل سیگار کشیدن
محل سیگار کشیدن فرودگاه امام سقفی مشترک با طبقه دوم فرودگاه دارد.
گویی تنها تجمع افراد سیگاری در یک نقطه ملاک بوده و این‌که لازم است دود سیگار به محل تجمع افراد غیرسیگاری وارد نشود کاملا فراموش شده است.
دود سیگار از طبقه اول وارد فضای عمومی طبقه دوم شده و آن‌جا را آلوده می کند.
حمل و نقل عمومی
تصور کنید که مسافری از یک فرودگاه دیگر دنیا قدم به فرودگاه امام بگذارد و با نظام حمل‌و‌نقل ابتدایی آن روبرو شود.
در مقایسه با فرودگاه‌های کشورهای در حال توسعه، نظام حمل‌و‌نقل عمومی فرودگاه امام دچار ضعف اساسی است.
تاکسی فرودگاه امام تا سال‌ها تنها گزینه حمل‌و‌نقل بود .متروی فرودگاه علیرغم قیمت ارزان آن، حتی نظام بلیط فروشی درستی ندارد.
اما چه باید کرد؟
فرودگاه امام نیاز به یک ممیزی جدی برای اطمینان از کیفیت ارائه خدمات دارد. این ممیزی باید جامع باشد و توسط نهادی مستقل و واجد صلاحیت صورت گیرد که مورد تایید نهادهای بین‌المللی باشد و نتایج آن برای اقدامات اصلاحی مورد استفاده قرار گیرد.
آن‌چه در این مقاله آورده شد، تنها مشاهدات یک روزنامه‌نگار است که به‌واسطه کار و زندگی وقت زیادی را در فرودگاه‌های مختلف جهان گذرانده است. بدون شک، یک ممیزی علمی و معتبر می‌تواند نقاط ضعف بیشتری را آشکار کند و تاثیر اصلاحی بسیار عمیق‌تری داشته باشد.
دیدگاهتان را بنویسید